Na momento mori is het feest

Een rare dag vandaag. Gisteren herdachten we de gevallenen van de Tweede Wereldoorlog, vandaag vieren we feest. De serene nagedachtenis gaat al snel over in feestgedruis en schrijnender kan het haast niet. De 7 gevallenen van 30 april op Koninginnedag te Apeldoorn vielen een langere herdenking ten deel. Tot op vandaag waren er ingetogen bevrijdingsfeestuitingen. Dus niet 1 dag of twee minuten stilte, nee vijf dagen lang. Momento mori, of gedenk de doden. De vraag is wie de echte doden zijn. Zijn het eerder niet eerder die niet weten wat ze nu eigenlijk gedenken? Welk verschil maken die 7 dode mensen met evenzoveel mensen die op de A6 door een ongeluk sterven? Schrijnend hoe de media de vreselijke beelden vertoonden via foto's en tv, iets wat ze bij een gewoon verkeersongeluk nooit zouden doen. Wat rechtvaardigt het eigenlijk dat nu wel te doen? Omdat het Koninginnedag was en het vorstenhuis erbij betrokken was? Schrijnend is ook, dat bij die 7 mensen niet de dader begrepen is. Dat is een aparte dode die niet herdacht wordt. In toespraken hoor je ook alleen over 'onze gedachten gaan uit naar de slachtoffers en hun familie en nabestaanden'. Maar over de dader geen woord, noch over diens verscheurde familie waar minstens evenveel compassie voor betoond zou moeten worden. Tenminste als de sprekers en toehoorders menselijk en vergevinggezind zouden zijn. Eender is het gesteld met gesneuvelde Duitse soldaten die ook 'doodgenegeerd' worden bij herdenkingen. Zij zijn ook die 'aparte doden' die je gewoon niet herdenkt en waar Oud-verzetstrijders zich sterk voor maken. Is het in feite dan nog steeds oorlog in de mensenharten? Als je de doden verdeelt in schuldigen en onschuldigen, Duitsers en Geallieerden zonder het krankzinnige regeringssysteem te noemen als ware schuldige, is het inderdaad nog steeds oorlog. Daarom heb ik nimmer meegedaan aan een dodenherdenking op 4 mei noch aan het feestgedruis op 5 mei. De soldaten van weleer wisten tenminste waarvoor ze vochten en stierven. Als mensen niet meer in hun hart weten wie ze gedenken en feestvieren omdat ze ooit bevrijd zijn...zijn ze in feite nog gevangene met oorlog in hun hart. Momento Mori, gedenk de doden. De doden beseffen niets meer, maar veel levenden ook niet door onwetendheid...